به بهانه ی اعیاد شعبانیه، خصوصا روز جانباز

و به بهانه ی انتشار نسخه ی الکترونیکی کتاب «جامی ز خمخانه دل»، http://farsi.khamenei.ir/book-content?id=20060

پاسخ حقیر به مطروحه ی رهبر فرزانه ی انقلاب، حضرت امام خامنه ای(حفظه الله حتی وقوع ظهور الحجة):

«رندانه آخر ربودی جامی ز خمخانه ی دل

خونین چو برگ شقایق رنگین چو افسانه ی دل»

رفتی و ما را نهادی در حسرت یک نگاهت

معبر گشودی تو اینک زینجا به میخانه ی دل

ما رفته ایم و تو ماندی، ما را زمان برده با خود*

لبریز عطر حضورت هرگوشه از خانه ی دل

من ماندم و تخت خالی روح تو در این حوالی

دستی بکش بر سر من دست کریمانه ی دل

آرامش بی نظیرت از خیل زخم است و ترکش

تقطیع پیکر نشان پیکار مردانه ی دل

آیینه ی دیده ی من از آه حسرت مکدّر

می بارم امشب به یادت تسبیح صددانه ی دل

روشنگر خانه بودی سالار کاشانه بودی

شمع وجودت فروزان در بزم پروانه ی دل

گنجینه ای از حلاوت پشت سکوتت نهفته

لب های تو آشنا با اکسیر پیمانه ی دل

برخیز و ما را دوباره با جبهه ها آشنا کن

غیرت، ولایت، شجاعت، شهد شهیدانه ی دل

آن ضجّه های شبانه آن خنده ی بی بهانه

جور و جفای زمانه بغض غریبانه ی دل

تا آسمان پرکشیدن، دیدن، شنیدن، بریدن

در محضر حق رسیدن، فریاد مستانه ی دل

دستان جامانده ی تو پرواز را کرده آسان

دستی بگیر از جوانان ای پیر فرزانه ی دل 

* پندار ما این است که ما مانده ایم و شهدا رفته اند، اما حقیقت آن است که زمان ما را با خود برده است و شهدا مانده اند. سید شهیدان اهل قلم، شهید سید مرتضی آوینی